‎Rafiq Tağı yox, hamı öldü….

“Rafiq bəy ata idi və bir atanın uşaqların gözü yaşlı qoydular. Heç bir ata, nə övlad bu olayın başına gəlməsini istəməz….”

Bu günlərdə hamı Rafiq Tağıdan yazır. Məndə yazmaq istədim, amma yazını elə onun öz sözləri ilə, mərhum yazarın bir müsahibəsində ki, cavabla başlayıram. Jurnalist soruşur: “Azərbaycan ədəbiyyatı bu gün nələrdən qurtulmalıdır?”… və Rafiq Tağının cavabı: “Mühafizəkarlıq, yalançı millilik və dinçilikdən, şahpərəstlik, kütlə arxasınca sürünməklik və ədəbiyyatın pula konvertasiyası istəklərindən, ədəbi bütpərəstlik, həqiqətdən uzaqlıq və yeniliyə nifrətdən.

Ədəbiyyatımızın xəstəliklərini saymaqla qurtarmaz”…

İndi isə hadisənin özünə keçək. Azərbaycan qəribə ölkədir. Bu məmləkətdə günün günorta çağı jurnalist evinin qarşısında, general küçədə güllələnir, yazıçı küçədə bıçaqlanır və s. Belə dövlətmi olar. Belə idarəçilikmi olar!

Azərbaycan 1984….

“Əgər haqqınızı tələb etsəniz, Qarabağdakı ermənilər də bizdən haqq istəyərlər, məcbur olub Qarabağı onlara verərik”

Məhşur İngilis yazıçısı Corc Oruellin diktatura və avtoritarizimdən bəhs edən “1984” və “Heyvanıstan” kitabları var. Hər kəs, xüsusən də “millətçiyəm” deyib dövlətçilik, dövlət və hakimiyyətin fərqini bilməyənlər bunları oxusa, daha gözəl olar. Bu iki əsərdə insanların pisixoloji duruma salınmasından, onların var-yoxunu talayan rejimlərdən söz açılır. Millət zillət içində yaşayır,  amma onları “idarə edənlər” yağ-bal içində üzürlər. Vətəndaşın,  insanın öz haqqını tələb etməsinin “günah olduğu” aşılanır və hər kəs də “bu, belə də olmalıdır” düşünür. Bunun əksini, yəni haqqını tələb etməyi düşünənləri elə günə salırlar ki, kütlə özü haqqını tələb edəni daş-qalaq edir; vətəndaş elə gündədir ki, düşünməyi, söz söyləməyi özünə qəbahət sayır; iş o yerdədir ki, yuxu görməyi də ayıb bilirlər. Hamı bir-birini satır, tutdurur, həbs etdirir. Bu adət-ənənə, ən gözəl vətəndaşlıq nümunəsi, vətən borcu sayılır.